Daha geniş vida aralığı, üçgen kanüllü vida fiksasyonu uygulanan femur boyun kırığı hastalarında fiksasyon stabilitesini optimize ederek kısa dönem femur başı nekrozu riskini azaltabilir

Shengyu Wan, Jian Zhang, Tongzheng Zhang, Lijunpeng Jia, Xiaozhong Luo, Weixiang Shi, Jiaqi Wang, Jingchi Li, Xi Chen & Wenqiang Xu

Arka plan

Femur boynu kırıklarıyla ilişkili temel bir komplikasyon, femur başının nekrozu olup sabitlemenin kararsızlığı, internal fiksasyon prosedürlerine tabi tutulan hastalarda femur başı nekrozu riskinin artmasında önemli bir faktördür. Vidaların konfigürasyon stratejilerinde yapılan değişiklikler, sabitleme stabilitesini önemli ölçüde etkileyebilir. Teorik olarak, vida yörüngesinin daha geniş bir dağılımı ameliyat sonrası açısal stabiliteyi artırabilir. Bununla birlikte, bu vida konfigürasyon stratejisinin sabitleme stabilitesini gerçekten optimize edip etmeyeceği ve dolayısıyla femur başı nekrozu riskini azaltıp azaltmayacağı henüz belirlenmemiştir.

Yöntemler

Bu çalışma, femur boyun kırığı olan hastalardan alınan görüntüleme verilerinin kapsamlı bir değerlendirmesini içermiştir. Femur başı ve boyun birleşim hattı boyunca kranial ve kaudal vida arasındaki maksimum mesafe ölçülmiştir. Bu ölçüm, vida yayılım derecesini hesaplamak için femur boyun uzunluğuna bölünmüştür. Bu parametredeki farklılıklar, femur başı nekrozu olan ve olmayan hastalar arasında istatistiksel olarak analiz edilmiştir. Femur başı nekrozu için potansiyel risk faktörlerini belirlemek amacıyla regresyon analizi kullanılmıştır. Ek olarak, vida yayılım derecesindeki değişikliklerin biyomekanik etkileri, üç boyutlu sayısal modeller kullanılarak simüle edilmiştir.

Sonuçlar

Klinik inceleme, femur başı nekrozu olan hastalarda vida yayılım derecelerinin yetersiz olduğunu ve bu durumun femur başı nekrozu gelişme olasılığını artıran bağımsız bir risk faktörü olarak belirlendiğini gösterdi. Ayrıca, vida yayılım derecesinin optimize edilmesiyle fiksasyon stabilitesinin arttığı tespit edildi.

Sonuçlar

Kısa vadeli femur başı nekrozu riski, vida konfigürasyonlarının dağılımının optimize edilmesiyle etkili bir şekilde azaltılabilir. Özellikle, navigasyon sistemi ile daha geniş bir yayılım sağlayan vida trajektorisini iyileştirmek, femur başı nekrozu sıklığını düşürmek için etkili bir biyomekanik strateji olabilir.

Şekil A'da vidalar kemik birleşiminin sağlandığı şekilde optimal olarak dağılmıştır; Şekil B'de ise vidalar kötü dağılmış ve femur başı nekrozu oluşmuştur.

Yazarlar dijital modeller oluşturdu.

Vida stresi farklı modellerde değişiklik gösterir.

Bulgular:

Bu çalışma, fiksatör stabilitesinin optimize edilmesinin ve vida dağılımının iyileştirilmesinin femur başı nekrozu riskini kısa vadede önemli ölçüde azaltabileceğini göstermektedir.

Kaynak makale:

European Journal of Orthopaedic Surgery & Traumatology (2026) 36:25 https://doi.org/10.1007/s00590-025-04602-z